სული ჩემი იყო, სხეული -
არ მგონია,
ალბათ სიზმარია, იქნებ
აგონია?!
არ მაწყობს საათის ისრები-
მიჰქრიან,
თვალებშიც ვარსკვლავები ნაკლები მინთია.
სარკეც უდიერი, არ მალავს
ნაოჭებს,
ღიმილის ნაკვალევის სიმცირე
მაოცებს...
დრო სად გავლიე და რა უცებ
არ მგონია,
ალბათ სიზმარია, იქნებ
აგონია?!
არ მაწყობს საათის ისრები-
მიჰქრიან,
თვალებშიც ვარსკვლავები ნაკლები მინთია.
სარკეც უდიერი, არ მალავს
ნაოჭებს,
ღიმილის ნაკვალევის სიმცირე
მაოცებს...
დრო სად გავლიე და რა უცებ
მოვხუცდი,
სიცოცხლე მინდა და სიკვდილს ვერ მოვუცდი!
სიცოცხლე მინდა და სიკვდილს ვერ მოვუცდი!
მახსოვდა დიალოგი უფალთან დათქმული,
ბაგეს მიმძიმებდა ცოდვები
ბაგეს მიმძიმებდა ცოდვები
არ თქმული.
გონებით ვლაშქრავდი, ბავშობის ადგილებს,
ვეძებდი წარსულში გადაგმული ნაბიჯებს.
სტკიოდა გაცვეთილ ფრთებს იმის შეგრძნება,
აფრენას ვერასდროს რომ ვეღარ შეძლებდა.
წლებს ვერ ვიბრუნებდი უკან-
ეს ტიალი,
ფიქრებით მიწევდა ყველგან
ხეტიალი!
გონებით ვლაშქრავდი, ბავშობის ადგილებს,
ვეძებდი წარსულში გადაგმული ნაბიჯებს.
სტკიოდა გაცვეთილ ფრთებს იმის შეგრძნება,
აფრენას ვერასდროს რომ ვეღარ შეძლებდა.
წლებს ვერ ვიბრუნებდი უკან-
ეს ტიალი,
ფიქრებით მიწევდა ყველგან
ხეტიალი!
თავი შემახსენეს ძველმა
შეცდომებმა.
ადრე ხომ სისულელეს ვთვლი შეცოდებათ,
ახლა კი, მეცოტავა სიგიჟე
უწყინარი,
ყველა გადარევა, ვნებები
უტიფარი.
თითქოს მაწუხებდა გულში
გამალული,
რაც ვერ გამოვხატე გრძნობები დაფარული.
რამდენი ყალბი შემხვდა- სიმართლე ვინატრე,
ვერავის სიყვარული მაინც ვერ
ვინანე!
შეცდომებმა.
ადრე ხომ სისულელეს ვთვლი შეცოდებათ,
ახლა კი, მეცოტავა სიგიჟე
უწყინარი,
ყველა გადარევა, ვნებები
უტიფარი.
თითქოს მაწუხებდა გულში
გამალული,
რაც ვერ გამოვხატე გრძნობები დაფარული.
რამდენი ყალბი შემხვდა- სიმართლე ვინატრე,
ვერავის სიყვარული მაინც ვერ
ვინანე!
სული ჩემი იყო, სხეული -
ხანდაზმული,
ხილვად ნანახი და ცხადში
გადასული;
ხანდაზმული,
ხილვად ნანახი და ცხადში
გადასული;
იქნებ გამოვფხიზლდე
როცა გავიღვიძებ
და ის დავიბრუნო, რასაც ვერ ვივიწყებ...
ეს ხომ სიზმარია, განა
აგონია,
აგონია,
ვითომ შევცვლები?! - რაღაც არ მგონია!❤️
ვერიკო.
